TAJEMNICA ZAKRYTA
OD WIEKÓW I
OD POKOLEŃ,
A TERAZ OBJAWIONA ŚWIĘTYM JEGO"
- Kol. 1:26 (NB)

Niewyraźne światło pierwszej obietnicy
- Obietnica dana Abrahamowi
- Odkładana nadzieja
- Tajemnica zaczyna się wyjaśniać
   od dnia Pięćdziesiątnicy
- Co jest ową tajemnicą?
- Dlaczego tak długo nią pozostawało?
- Dotąd stanowi tajemnicę dla świata
- We właściwym czasie zostanie
   ujawniona wszystkim
- Kiedy tajemnica się skończy?

Wypędzenie z Edenu

    Kto miał być owym wyzwolicielem, było tajemnicą przez cztery tysiące lat, a zaczęło być wyraźnie objawiane dopiero po zmartwychwstaniu Chrystusa, na początku ery chrześcijańskiej, czyli Wieku Ewangelii.

    Wracając myślą do czasu, gdy nasi pierwsi rodzice utracili życie i szczęście w Edenie, widzimy ich pogrążonych w smutku pod sprawiedliwą karą za grzech, bez promyka nadziei, z wyjątkiem tej, której domyślali się z niejasnego oświadczenia, iż nasienie niewiasty zdepcze głowę węża.

    Aczkolwiek w świetle późniejszego rozwoju wydarzeń obietnica ta nabrała dla nas pełnego znaczenia, dla nich była słabym, migoczącym światłem. Prawie dwa tysiące lat minęło bez jakichkolwiek oznak spełniania się obietnicy. 

Abraham i Izaak

    Obiecana ziemia chananejska nie znajdowała się jeszcze w posiadaniu Abrahama. Abraham i Sara postarzeli się, a nie mieli do tego czasu potomstwa. Abraham doszedł do wniosku, że musi Bogu pomóc w wypełnieniu Jego obietnicy i tak urodził się Ismael.

    Pomoc Abrahama nie była potrzebna, ponieważ we właściwym czasie urodził się Izaak, dziecię nadziei i obietnicy. Wydawało się wówczas, iż przyszedł ów obiecany władca i pocieszyciel narodów. Ale nie. Mijały lata i zdawało się, że Boska obietnica zawiodła; umarł bowiem Izaak i jego dziedzic, Jakub. Jednak wiara nielicznych osób ciągle mocno trzymała się tej obietnicy i była posilana przez Boga, gdyż „przymierze, które zawarł z Abrahamem”, było potwierdzone przez Boga

„przysięgą, daną Izaakowi, którą ustanowił dla Jakuba, (...) a dla Izraela przymierzem wieczystym” – 1 Kron. 16:16, 17 (NB).

Niewolnictwo

     Oczekiwania, iż naród ten jako całość, jako obiecane nasienie Abrahama, posiądzie Chanaan i będzie panował oraz błogosławił świat, zdawały się być w przededniu spełnienia. Bowiem Izrael już wtedy, gdy przebywał w Egipcie, ciesząc się jego względami, stał się potężnym narodem.

    Ale nadzieja została prawie zupełnie zniweczona, a obietnica zapomniana, gdy Egipcjanie zdobyli władzę nad Izraelitami i traktowali ich długo jako niewolników.

Mojżesz

    Przed wejściem do Chanaanu ten wielki wyzwoliciel umarł, lecz przedtem, jako rzecznik Pana, oznajmił:

„Proroka, takiego jak ja jestem, wzbudzi ci Pan, Bóg twój, spośród ciebie, spośród twoich braci” (5 Mojż. 18:15 NB; Dz. Ap. 3:22).

     Pozwoliło  to głębiej wglądnąć w Boski plan, pokazując, iż nie tylko naród ten w całości ma mieć związek z przyszłym dziełem panowania i błogosławienia, lecz też, że ktoś, kto miał być wybrany spośród niego, doprowadzi do zwycięstwa oraz do spełnienia się obietnicy.        

Król Dawid

    Lecz Jozue umarł, a oni jako naród nie uczynili żadnego postępu, dopóki nie otrzymali królów, Dawida i Salomona. Wówczas osiągnęli szczyt sławy, lecz... zamiast ujrzeć wypełnienie się obietnicy, zostali wkrótce pozbawieni władzy.

    Stali się lennikami innych narodów. Niektórzy jednak mocno wierzyli w Boską obietnicę i w dalszym ciągu oczekiwali wielkiego wyzwoliciela, którego Mojżesz, Jozue, Dawid i Salomon jedynie obrazowali.

Szymon i Jezus

Wielkanoc

Jezus i Tomasz

Jezus i uczniowie na drodze do Emaus

    Zwracały one uwagę na dzieło związane z cierpieniem i śmiercią jako okupem za grzeszników. Dzieło to musiało być spełnione, zanim mogły nastąpić błogosławieństwa. Ta konieczność była przedstawiona w wydarzeniach Wielkanocy,

--tuż przed wyzwoleniem całego narodu z Egiptu,

--w zabiciu zwierząt, jak też przy daniu Przymierza Zakonu (Hebr. 9:11-20; 10:8-18)

--oraz w ofiarach pojednania składanych ustawicznie każdego roku przez kapłaństwo.

--Izrael przeoczył również to, co mówiły świadectwa proroków, dotyczące „cierpień mających przyjść na Chrystusa, ale też mającego potem nastać uwielbienia” (1 Piotra 1:11 NB).

    Kiedy przyszedł Jezus, jako ofiara, nie rozpoznali Go. Nie poznali czasu swego nawiedzenia (Łuk. 19:44).  Nawet Jego najbliżsi naśladowcy byli srodze zakłopotani, gdy Jezus umarł. Ze smutkiem rzekli:

„A myśmy się spodziewali, że on miał odkupić Izraela” (Łuk. 14:21 NB).

    Najwyraźniej zaufanie, jakie w Nim pokładali, skupiało się wokół niewłaściwych nadziei. Nie zrozumieli, że śmierć ich przywódcy była częściowym spełnieniem obiecanego przymierza, gwarancją nastania Nowego Przymierza, niosącego z sobą błogosławieństwa.

    Kiedy jednak dowiedzieli się, iż powstał z grobu, ich zwiędłe nadzieje znowu ożyły (1 Piotra 1:3), a gdy miał ich opuścić, zadali Mu pytanie związane z tą długo żywioną i często odraczaną nadzieją, mówiąc:

„Panie, czy w tym czasie odbudujesz królestwo Izraelowi?”

     Zasadniczo ich nadzieje były słuszne, lecz nie znali czasu ich spełnienia. Wynika to z odpowiedzi Pana: „Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec w mocy swojej ustanowił” – Dz. Ap. 1:6, 7 NB.    

Dzień Pięćdziesiątnicy

„Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Lecz gdy przyjdzie on duch prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę”;

„nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem” (Jan 16:12, 13; 14:26 NB).

    Zatem nie mogli tych spraw zrozumieć przed nastaniem błogosławieństw Pięćdziesiątnicy. 

Głoszenie poganom

„Lud dla imienia Jego"

    Jednak i wtedy, gdy jeszcze nie rozumieli wyraźnie wspomnianego dzieła, Bóg zdawał się ich używać jako swych rzeczników. Natchnione słowa, które wypowiadali, prawdopodobnie wyrażały prawdę jaśniej i głębiej, niż oni sami mogli pojąć.

    Na przykład przeczytajmy przemówienie Jakuba, w którym mówi on:

„Szymon opowiedział, jak to Bóg pierwszy zatroszczył się o to, aby spomiędzy pogan wybrać lud [Oblubienicę] dla imienia swego.

A z tym zgadzają się słowa proroków, jak napisano: potem [po wybraniu spośród pogan tego ludu] powrócę i odbuduję upadły przybytek Dawida [ziemskie panowanie], i odbuduję jego ruiny, i podźwignę go” – Dz. Ap. 15:14-16 NB. 

Co jest wielką, długo ukrytą   tajemnicą Boga?

„Chrystus" znaczy „Pomazaniec"

    Jakub zaczął dostrzegać w Boskiej opatrzności, w posłaniu Ewangelii przez Piotra do pierwszego nawróconego poganina, a przez Pawła do wszystkich pogan, że w obecnym wieku wierzący Żydzi i poganie mają być równo obdarzani łaską.

    Następnie zajrzał do proroctw i stwierdził, że tak właśnie jest napisane. Zrozumiał także na podstawie proroctw, iż po ukończeniu dzieła Wieku Ewangelii wypełnią się obietnice związane z Izraelem według ciała. Stopniowo tę wielką tajemnicę, tak długo ukrytą, zaczynali rozumieć święci, szczególni „przyjaciele” Boga.

    Paweł oświadcza (Kol. 1:27), iż ową tajemnicą, która była ukryta od wieków i od pokoleń, obecnie ujawnioną Jego świętym, jest

„CHRYSTUS W WAS, NADZIEJA CHWAŁY”.

     Oto owa wielka tajemnica Boga ukrywana przez wszystkie minione wieki i nadal ukryta przed wszystkimi z wyjątkiem szczególnej klasy – świętych, czyli poświęconych wierzących. Co jednak kryje się w wyrażeniu „Chrystus w was”?

    Dowiedzieliśmy się, że Jezus był pomazany duchem świętym (Dz. Ap. 10:38), przez co rozumiemy, iż jest Chrystusem – pomazańcem – gdyż słowo Chrystus znaczy Pomazaniec.

    Apostoł Jan mówi, że to pomazanie, które my (poświęceni wierzący) otrzymaliśmy, pozostaje w nas (1 Jana 2:27).

    A zatem święci tego Wieku Ewangelii są gronem pomazańców – pomazanymi na królów i kapłanów Bogu (2 Kor. 1:21; 1 Piotra 2:9) i wspólnie z Jezusem, ich wodzem oraz Panem, stanowią Pomazańca Jahwe – CHRYSTUSA.

    Jezus jest pomazany, aby być Głową, czyli Panem Kościoła, który jest Jego ciałem (czyli jego Oblubienicą, jak to pokazuje inny obraz – Efez. 5:25-30) i wspólnie stanowią owo obiecane „Nasienie” – wielkiego Wyzwoliciela:

„A jeśliście wy Chrystusowi, tedyście nasieniem Abrahamowym, a według obietnicy, dziedzicami” – Gal. 3:29 BG.

„Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami.” Jan 15:5

„wszystko poddał pod nogi, (...) a Jego samego ustanowił ponad wszystkim Głową Kościoła, który jest ciałem Jego”,

„aby we wszystkim był pierwszy” (Efez. 1:22; Kol. 1:18 NB).

     Z drugiej strony w obrazie ciała ludzkiego wspaniale i przekonywająco przedstawia on nasz zażyły związek z Panem. O tej samej jedności nauczał Jezus, mówiąc:

„Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami” – Jan 15:5 NB.

Kamień szczytowy sam w sobie jest doskonałą piramidą.

Figura Piramidy

    Nasza jedność z Jezusem, jako członków CHRYSTUSA, grona pomazańców, dobrze jest zilustrowana w figurze piramidy.

    Kamień szczytowy sam w sobie jest doskonałą piramidą. Inne kamienie mogą być budowane coraz wyżej pod kamieniem szczytowym, a jeśli będą harmonizować ze wszystkimi jego liniami, to skonstruowana całość będzie zupełną piramidą.

    Jak wspaniale ilustruje to nasze stanowisko jako członków owego „Nasienia” – „CHRYSTUSA”.  

    Połączeni harmonijnie z naszą Głową, jako żywe kamienie, jesteśmy doskonałością; oddzielnie, bez Niego, jesteśmy niczym. 

    W zwyczajnej budowli nie ma głównego kamienia narożnego, ale w naszym budynku jest jeden główny kamień narożny, „kamień szczytowy”, jak jest napisane:

„Oto kładę na Syonie kamień narożny węgielny, wybrany, kosztowny, do którego przystępując, do kamienia żywego (...) wy jako żywe kamienie budujcie się [ku górze¹] w dom duchowny, w kapłaństwo święte, ku ofiarowaniu duchowych^* ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa”(1 Piotra 2:4-6 BG).

    Ufamy, iż wkrótce jedność między Jezusem, „Głową”, i „Kościołem, który jest ciałem Jego”, będzie zupełna.

„Uniżajcie się”

    A w celu pozyskania i ukazania zdolności i ideałów Budowniczego, będziemy musieli się starać, aby nie było w nas upartej woli, naszej własnej, sprzeciwiającej się lub udaremniającej doskonalenie Jego woli w nas. Musimy być jak dzieci – pokorni:

„Pokorą bądźcie wewnątrz ozdobieni, gdyż Bóg się pysznym sprzeciwia, a pokornym łaskę daje”.

    Uniżajmy się zatem po mocną ręką Bożą, aby nas wywyższył  czasu swego (1 Piotra 5:5,6 BG), tak jak wywyższył naszą Głowę i Prekursora – Filip. 2:8, 9.

    Jest to istotnie tajemnica, o której nigdy wcześniej nie pomyślano – iż Bóg zamierza wzbudzić nie tylko jakiegoś wyzwoliciela, lecz wyzwoliciela składającego się z wielu członków. To jest owo „Wysokie Powołanie”, które mają przywilej osiągnąć poświęceni wierzący Wieku Ewangelii.

    Jezus nie usiłował wyjaśnić tego uczniom, gdy byli jeszcze zwykłymi ludźmi, lecz czekał aż do dnia Pięćdziesiątnicy, kiedy to zostali pomazani – spłodzeni do nowej natury.

    Z wyjaśnień Pawła wiemy, że nikt prócz „Nowych Stworzeń” nie może teraz ocenić lub zrozumieć tego Wysokiego Powołania. Mówi on:

„Ale my głosimy mądrość Bożą tajemną, zakrytą [plan], którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, której żaden z władców [głównych wodzów] tego świata nie poznał, jak napisano: Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują. Albowiem nam objawił to Bóg przez ducha” – 1 Kor. 2:6-14 NB.

    Następnie, przedstawiając dalej wspomnianą myśl, iż CHRYSTUS składa się z wszystkich pomazanych duchem, mówi  on:

Bo którzykolwiek jesteście w Chrystusa ochrzczeni, w Chrystusaście się oblekli (...) A jeśliście WY Chrystusowi, tedyście [razem z Jezusem] nasieniem Abrahamowym, a według obietnicy [danej Abrahamowi] dziedzicami" (wersety 27, 29).

 

Dlaczego potrzebne było zachowania tej obietnicy w ukryciu?

„Oto człowiek”

„My tedy, bracia! tak jako Izaak, jesteśmy dziatkami obietnicy”(w. 28 BG).

    Tak więc Boski plan został ukryty w obrazach, aż do początku Wieku Ewangelii, kiedy to CHRYSTUS zaczął się rozwijać.

    Istniała jakaś potrzeba zachowania tej obietnicy w ukryciu, w przeciwnym razie nie zostałaby ukryta. Było to potrzebne, gdyż pełne objawienie światu owego planu znaczyłoby jego udaremnienie. Gdyby ludzie znali ten plan, nie ukrzyżowaliby ani Pana chwały, ani Kościoła, który jest Jego ciałem (1 Kor. 2:8).

    Śmierć Chrystusa, jako cena odkupienia człowieka, byłaby utrudniona, gdyby plan nie pozostał tajemnicą dla świata. Oprócz tego – próba wiary członków Kościoła, jako współuczestników cierpień Chrystusa, również byłaby uniemożliwiona, gdyż

„dlatego świat nas nie zna [jako Jego współdziedziców], [z tego samego powodu] że Jego nie poznał” (1 Jana 3:1 NB).

„Chrystus" jest Tajemnicą

     Nie tylko plan Boży i Chrystus, który jest ucieleśnieniem tego planu, są tajemnicą dla świata, ale też i osobliwy sposób postępowania członków Maluczkiego Stadka wyróżnia ich jako „lud osobliwy”.

    Dla świata było tajemnicą dlaczego taki wybitny człowiek jak Jezus z Nazaretu spędził swoje życie i wykorzystał swe uzdolnienia tak a nie inaczej. Gdyby zwrócił uwagę na politykę, prawo, handel lub popularną religię, mógłby stać się wielkim i szanowanym człowiekiem.

     Według opinii ludzkiej, nierozsądnie zmarnował On swoje życie. Mówiono o Nim: „Demona ma i szaleje”. Jego życie i nauki były dla ludzi tajemnicą. Nie mogli Go zrozumieć.

    Paweł porzucił wysokie stanowisko i wpływy społeczne, by pracować własnymi rękoma i głosić wieść o Chrystusie oraz o niewidzialnej koronie dla wszystkich wierzących, którzy udadzą się śladami Jezusa.

    Było to tak tajemnicze, że ktoś powiedział:

„Szalejesz, Pawle! Wielka nauka przywodzi cię do szaleństwa”.

    Wszyscy ci, co w ten sposób chodzą śladami Mistrza, są jak Paweł, uważani za głupców ze względu na Chrystusa.

     Ale Boski plan nie będzie na zawsze okryty tajemnicą. Brzask Tysiącletniego Dnia przynosi pełniejsze światło Boże człowiekowi, „bo ziemia będzie napełniona znajomością Pańską”.

    Słońcem sprawiedliwości, które wschodząc, przyniesie na swych skrzydłach zdrowie i rozproszy ciemność niewiedzy, jest CHRYSTUS w chwale Tysiąclecia – nie sama Głowa, lecz także członkowie Jego ciała.

    Jest bowiem napisane, że jeśli z Nim cierpimy, z Nim też będziemy uwielbieni.

„Gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem z nim w chwale”.

„Wtedy sprawiedliwi zajaśnieją jak słońce w królestwie Ojca swego” – Rzym. 8:17; 2 Tym. 2:11, 12; Kol. 3:4 NB i Mat. 13:43 NB. 

    W przyszłym wieku, kiedy Bóg „wyleje ducha swego na wszelkie ciało”, jak w tym wieku wylewa go na swe „sługi i służebnice”, wszyscy zrozumieją i ocenią obietnice pojmowane obecnie przez „Maluczkie Stadko”.

    Wszyscy będą się wówczas cieszyć z posłuszeństwa i wywyższenia Kościoła, mówiąc:

    I tak, ubiegając się o błogosławieństwa, jakie wówczas będą dla nich przeznaczone, skorzystają z przykładu Kościoła i będą zań wielbić Boga. Wiedza ta nie wzbudzi w nich zazdrości, gdyż w nowym porządku rzeczy powołanie do doskonałej ludzkiej natury zadowoli ich, zdając się być rzeczą bardziej upragnioną niż zmiana natury.

    Jeżeli chodzi o czas, to tajemnica Boża skończy się w czasie brzmienia siódmej [symbolicznej] trąby (Obj. 10:7). Odnosi się to do tajemnicy w obu używanych znaczeniach: tajemnicy różnych zarysów Boskiego planu, które wówczas staną się znane i zrozumiałe, i „tajemnicy Bożej”, Kościoła, ucieleśnienia tego planu.   

    Plan przestanie być tajemnicą, ponieważ nie będzie już celu jej zachowywania. Wspaniałość tajemnicy tak długo ukrywanej w obietnicach, typach i figurach, oraz cudowna łaska zlewana na tych, którzy są powołani do udziału w tej tajemnicy (Efez. 3:9), są znakami, iż dzieło, które nastąpi po jej ukończeniu, musi być dziełem olbrzymim, wspaniałym, godnym takich wielkich przygotowań.

    Z powodu tego dzieła Jahwe przez sześć tysięcy lat utrzymywał ludzkość w oczekiwaniu i nadziei. Jakże wspaniałych błogosławieństw dla świata możemy się spodziewać, gdy zasłona tajemnicy zostanie usunięta i gdy zstąpią deszcze błogosławieństw!

    To właśnie do tej chwili wszelkie stworzenie wzdycha i wespół boleje oczekując zakończenia się tajemnicy – objawienia się synów Bożych, obiecanego „Nasienia”, w którym wszyscy będą błogosławieni (Rzym. 8:19, 21, 22).