NATURY LUDZKA I DUCHOWA SĄ ODRĘBNE I RÓŻNE

– Powszechne błędne zrozumienie
– Natura ziemska, czyli ludzka, i niebiańska,
   czyli duchowa
– Ziemska chwała i niebiańska chwała
– Świadectwo Biblii o istotach duchowych
– Śmiertelność i nieśmiertelność
– Czy śmiertelne istoty mogą żyć wiecznie?
– Sprawiedliwość w obdarzaniu względami
– Zbadanie domniemanej zasady
– Różnorodność w doskonałości
– Nadrzędne prawa Boskie
– Plan Boga dotyczący człowieka
   w pełni zadowalający
– Wybór Ciała Chrystusowego
– W jaki sposób dokona się przemiana
   jego natury?

    Jednak Pismo Święte, oferując obietnice życia, błogosławieństw i restytucji dla wszystkich narodów ziemi, możliwość przemiany do natury duchowej daje i obiecuje tylko Kościołowi wybranemu w ciągu Wieku Ewangelii. Nie ma w Biblii ani jednego fragmentu, który stwarzałby takie nadzieje dla kogokolwiek innego.

    Powszechny pogląd, choć nie poparty ani jednym wersetem biblijnym, utrzymuje, że na ziemi nie było nigdy doskonałego człowieka, że człowiek taki, jakim go widzimy, jest tylko częściowo rozwiniętym człowiekiem, a w celu osiągnięcia doskonałości musi stać się istotą duchową. Ten pogląd powoduje zamieszanie w zrozumieniu Pisma Świętego, zamiast wydobywać z niego harmonię i piękno, które wynikają z „dobrego rozbierania Słowa Prawdy”.

    Adam, „z ziemi – ziemski”, był ziemskim obrazem istoty duchowej, posiadał zalety tego samego rodzaju, choć różniące się znacznie pod względem stopnia, zasięgu i kompetencji. Człowiek do tego stopnia jest obrazem Boga, iż Bóg może powiedzieć do upadłego człowieka: „Chodźcie, rozsądźmy” (Izaj. 1:18 NB).

...mało mniejszym od aniołów.

     Mojżesz mówi nam (1 Mojż. 1:31), że Bóg docenił człowieka, którego stworzył – nie zaczął stwarzać, lecz tego, którego skończył tworzyć – i uznał, że jego stworzenie jest „bardzo dobre”, to znaczy doskonałe. Bowiem z Boskiego punktu widzenia żadne niedoskonałe stworzenie nie może być bardzo dobre.

    Doskonałość stworzonego człowieka jest opisana w Psalmie 8:6-9 (BG):

„Albowiem mało mniejszym uczyniłeś go od aniołów, chwałą i czcią ukoronowałeś go.

Dałeś mu opanować sprawy rąk twoich, wszystkoś poddał pod nogi jego.

Owce i  woły wszystkie, nadto i zwierzęta polne. Ptactwo niebieskie i ryby morskie”.

    Ktoś, kto chciał Biblię dostosować do teorii ewolucji, podsunął myśl, że wyrażenie „mało co mniejszym” (Hebr. 2:7 BT) znaczy na małą chwilę mniejszym, a nie w niewielkim stopniu niższym od aniołów.

    Do takiej interpretacji nie ma jednak podstaw źródłowych ani żadnego uzasadnienia. Wyrażenie to jest cytatem z Psalmu 8:6, a krytyczne porównanie tych wersetów w językach greckim i hebrajskim nie pozostawia wątpliwości co do znaczenia. Myśl jest wyrażona jasno; mowa tu o stopniu nieco niższym od aniołów.

    Apostoł (Hebr. 2:7) zwraca uwagę na ten sam fakt, że pierwotny cel Boga nie został zaniechany, że Bóg przypomni sobie człowieka, pierwotnie wielkiego, doskonałego króla ziemi, nawiedzi go i przywróci do pierwszego stanu.

„Czymże jest człowiek, że wspomnisz nań;
Lub Syn Człowieczy, że go nawiedzasz?
Uczyniłeś go niewiele mniejszym od zwiastunów,
Chwałą i czcią go ukoronowałeś,
I postanowiłeś go nad dziełami swych rąk”.

    Aby to zilustrować, przedstawiamy poniższą tabelę:

Stopnie Istot Niebiańskich
Czyli Duchowych

Stopnie Istot
Ziemskich, Czyli
Zwierzęcych

Stopnie
w Świecie
Roślin

Stopnie
w Świecie
Minerałów

Boskie
-------
-------
Anielskie

Ludzie
Zwierzęta
Ptaki
Ryby

Drzewa
Krzewy
Trawy
Mchy

Złoto
Srebro
Miedź
Żelazo

Różnorodność jest częścią doskonałości.

* Wyraz „natura” bywa czasem używany w znaczeniu przenośnym, na przykład, gdy się mówi, że pies ma dziką naturę, a koń ma łagodną albo złą naturę. Słowo użyte w ten sposób oznacza jedynie usposobienie kogoś opisywanego w porównaniu z innym. Ściśle mówiąc, nie ma ono związku z naturą.

Najwyższy gatunek minerału ustępuje złożónością najprostszemu gatunkowi rośliny, w której istnieje życie.

    Zwróćmy uwagę, że klasy wyszczególnione w powyższej tabeli są różne i oddzielone od siebie, mimo to można porównać je ze sobą. I tak najwyższy stopień minerału jest podrzędny, czyli trochę niższy, względem najniższego stopnia roślin, ponieważ  w roślinach jest życie.

    Tak samo, najwyższy stopień roślin jest trochę niższy od najniższego stopnia życia istot zwierzęcych, ponieważ organizmy zwierzęce, nawet w najniższej formie, posiadają dostateczną ilość inteligencji, by być świadome swego istnienia.

    Podobnie człowiek, choć najwyższy spośród istot zwierzęcych, czyli ziemskich, jest „mało mniejszym od aniołów” dlatego, że aniołowie są istotami duchowymi, czyli niebiańskimi.

    Liczne generacje przez niewiedzę, rozwiązłość i ogólną deprawację tak skalały i zepsuły ludzkość, iż u ogromnej większości rodzaju ludzkiego podobieństwo do Boga zostało prawie zatarte. Zalety moralne i intelektualne skarłowaciały, a instynkty zwierzęce nadmiernie się rozwinęły i nie są już równoważone przez wyższe cechy.

    Człowiek stracił siłę fizyczną do tego stopnia, że przy całej pomocy wiedzy medycznej przeciętna długość jego wieku wynosi około trzydziestu lat, podczas gdy z początku, pod tym samym wyrokiem, żył dziewięćset trzydzieści lat.

    Chociaż tak skalany i zdegradowany przez grzech i karę za grzech – śmierć, która ciągle wykonuje w nim swe dzieło – człowiek zostanie przywrócony do pierwotnej doskonałości umysłu i ciała oraz chwały, zaszczytu i panowania podczas tysiącletnich rządów Chrystusa.

    Rzeczy, które mają być przywrócone przez Chrystusa to te, które zostały utracone przez przestępstwo Adama (Rzym. 5:18, 19). Człowiek nie stracił niebiańskiego, ale ziemski raj. Przez karę śmierci nie utracił duchowej, ale ziemską egzystencję, a to, co utracił, zostało odkupione przez jego Odkupiciela, który oznajmił, że przyszedł po to, by odnaleźć i zbawić to, co zginęło (Łuk. 19:10).

    Zatem zmiana natury była koniecznością. Paweł mówi, że nie przyjął On natury anielskiej o stopień niższej od Swej własnej, ale przyjął naturę o dwa stopnie niższą – naturę ludzką, stał się człowiekiem; „Słowo ciałem się stało” – Hebr. 2:16; Filip. 2:7, 8; Jan 1:14.

    Nie był on wtedy na tak wysokim stopniu duchowego istnienia, na jakim jest teraz, gdyż „Bóg wielce Go wywyższył” za posłuszeństwo i za to, że stał się dobrowolnym okupem za człowieka (Filip. 2:8, 9 NB).

    Teraz jest na najwyższym poziomie duchowego bytu, jest uczestnikiem natury boskiej (takiej, jaką ma Jahwe).

   Adam   i      Jezus

    Jezus przyjął bowiem nie naturę anielską, lecz różną od niej naturę człowieka, nie tak niedoskonałą, jak człowiek ma teraz, lecz doskonałą naturę ludzką. Stał się człowiekiem – nie zdegradowaną, niemal umarłą istotą, jak ludzie obecnie, ale człowiekiem pełnym siły płynącej z doskonałości.

    Ponadto Jezus musiał być doskonałym człowiekiem, bo inaczej nie mógłby zachować doskonałego prawa, które jest dokładną miarą możliwości doskonałego człowieka. Musiał być doskonałym człowiekiem, w przeciwnym bowiem razie nie mógłby złożyć okupu (równoważnej ceny – 1 Tym. 2:6) za utracone życie doskonałego człowieka Adama.

„Bo ponieważ przez człowieka śmierć, przez człowieka też powstanie umarłych” (1 Kor. 15:21 BG).

    Gdyby był w jakimś stopniu niedoskonały, dowodziłoby to, że był pod potępieniem i dlatego nie mógłby być ofiarą nadającą się do przyjęcia, jak też nie mógłby doskonale zachować prawa Bożego. Doskonały człowiek został wypróbowany, upadł i został potępiony. Jedynie doskonały człowiek, jako odkupiciel, mógł złożyć za niego równoważną cenę.

    Od swego zmartwychwstania jest doskonałą istotą duchową na najwyższym, czyli boskim poziomie duchowego bytu. Nie wcześniej niż w chwili swego poświęcenia się aż do śmierci otrzymał zadatek swego dziedzictwa, zadatek boskiej natury. Chrzest Jezusa w trzydziestym roku życia symbolizował to poświęcenie aż do śmierci (Jezus według Zakonu osiągnął wówczas wiek męski, a zatem był to właściwy czas, by mógł siebie ofiarować jako człowiek) – Mat. 3:16, 17.

    Ludzka natura musiała być poświęcona na śmierć, ażeby Jezus mógł otrzymać przynajmniej zadatek boskiej natury. Dopiero gdy to poświęcenie zostało wykonane, i rzeczywiście ofiarował On ludzką naturę aż do śmierci, mógł stać się pełnym uczestnikiem boskiej natury. Kiedy nasz Pan stał się człowiekiem, był posłuszny aż do śmierci i dlatego Bóg wielce Go wywyższył, do boskiej natury (Filip. 2:8, 9).

Jezus dwukrotnie doświadczył zmiany natury.

„Takiegoć zaiste przystało nam mieć najwyższego kapłana, świętego, niewinnego, niepokalanego, odłączonego od grzeszników i który by się stał wyższy nad niebiosa”:
Heb 7:26 BG

     A zatem rozumiemy, że w Jezusie nie było dwóch natur zmieszanych ze sobą, lecz że dwukrotnie doznawał On przemiany natury, po raz pierwszy z duchowej na ludzką, po raz drugi z ludzkiej na najwyższą duchową naturę, naturę boską.

    W obu wypadkach rezygnował z jednej natury na rzecz drugiej.

    W tym wzniosłym wzorze doskonałego człowieczeństwa, wzorze, który wytrwał bez skazy aż do chwili ofiarowania się na odkupienie świata, dostrzegamy doskonałość, jaką rodzaj ludzki utracił w Adamie i jaka zostanie przywrócona.

    Nasz Pan Jezus stawszy się okupem za człowieka, złożył równowartość tego, co człowiek utracił.

    I dlatego cała ludzkość może ponownie otrzymać przez wiarę w Chrystusa i posłuszeństwo Jego wymaganiom nie duchową, ale chwalebną, doskonałą ludzką naturę – „to, co zginęło”.

    Będzie to tylko rozszerzanie, rozwój doskonałych ludzkich uzdolnień. Wzrost poziomu wiedzy i biegłości będzie bez wątpienia błogosławionym przywilejem człowieka przez całą wieczność, chociaż ten pozostanie na zawsze człowiekiem. Człowiek będzie się jedynie uczył lepiej wykorzystywać posiadane już możliwości ludzkiej natury.

    Nie będzie mógł wzbić się ponad jej szerokie granice ani też nie będzie tego pragnął, bo jego pragnienia ograniczać się będą do zakresu jego możliwości.

    Obecny wiek jest przeznaczony głównie na rozwój tej klasy, której zaoferowano przemianę natury, a listy apostolskie pisane były dla pouczenia tego „Maluczkiego Stadka”. Nie powinno   się z tego wnosić, że wraz ze skompletowaniem tego wybranego grona plany Boga się zakończą.

    Z drugiej strony, nie powinniśmy wpadać w inną skrajność i sądzić, że szczególne obietnice boskiej natury i duchowych ciał dane tej klasie są celem Boga względem wszystkich ludzi. „Bardzo wielkie i kosztowne obietnice” tej wybranej klasy przewyższają inne kosztowne obietnice, które zostały dane całej ludzkości.

    Dobrze rozbierając Słowo Prawdy powinniśmy zauważyć, że Pismo Święte uznaje za dwie odrębne sprawy doskonałość boskiej natury „Maluczkiego Stadka” i doskonałość ludzkiej natury w odrodzonym świecie.

     Zapytajmy teraz bardziej szczegółowo: jakie są duchowe istoty? Jakie są ich możliwości? Jakimi prawami się rządzą? Wielu, nie rozumiejąc natury istot duchowych, zdaje się mniemać, że są one jedynie postaciami mitycznymi. Dlatego istnieje wiele przesądów na ten temat. Najwyraźniej jednak nie podzielał ich apostoł Paweł.

    Daje on nam do zrozumienia, że człowiek nie jest w stanie pojąć wyższej, duchowej natury (1 Kor. 2:14), ale oświadcza – jak gdyby w celu zabezpieczenia się przed jakimkolwiek mitycznym lub błędnym wyobrażeniem – że jest ciało duchowe i jest ciało ludzkie, niebiańskie i ziemskie, ziemska chwała i niebiańska chwała.

    Chwała ziemska, jak zauważyliśmy, została utracona przez grzech pierwszego Adama, a zostanie przywrócona ludzkości przez Pana Jezusa i Jego Oblubienicę (przez CHRYSTUSA, Głowę i Ciało) w okresie rządów Tysiąclecia. Chwała niebiańska nie jest jeszcze widoczna, wyjątek stanowi objawienie jej oczom wiary przez ducha, za pośrednictwem Słowa. Oba te rodzaje chwały są różne i odrębne (1 Kor. 15:38-49).

    Do pewnego stopnia rozumiemy, jakie jest ziemskie ciało, bo takie ciała teraz mamy, lecz chwałę ludzkiej doskonałości możemy zrozumieć tylko w przybliżeniu. Człowiek składa się z ciała, krwi i kości, gdyż „co się narodziło z ciała, ciałem jest”. Skoro więc istnieją dwa rodzaje ciał, wiemy, że duchowe ciało, czymkolwiek by było, nie składa się z ciała, krwi i kości; ono jest niebiańskie, duchowe – „co się narodziło z ducha, duchem jest”. Ale jakie jest ciało duchowe, nie wiemy, ponieważ „jeszcze się nie objawiło, czym będziemy, ale (...) będziemy do Niego podobni”, podobni do naszego Pana Jezusa – Jan 3:6; 1 Jana 3:2 NB.

    Jak w przyrodzie nieożywionej istnieje zadowalająca i prawie nieskończona różnorodność, tak samo w wypadku żywych i inteligentnych stworzeń możliwa jest taka sama różnorodność w stanie doskonałości. Każde stworzenie w swej doskonałości jest chwalebne, ale jak mówi Paweł, chwała niebiańska jest jednym rodzajem chwały, a chwała ziemska innym, różnym od niej rodzajem chwały.

Istoty chuchowe mogą być obecne jednocześnie pozostając niewidzalne.

Sługa Elizeusza widział zastępy aniołów

Istoty duchowe mogą przybierać ludzką postać.

Anioł ukazał sie Gedeonowi

    Po pierwsze więc, aniołowie mogą być i często są obecni, lecz niewidzialni.

„Anioł Pański zakłada obóz wokół tych, którzy się go boją, i ratuje ich”.

„Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie?” (Ps. 34:8 NB; Hebr. 1:14 BT).

    Czy usługują oni jako istoty widzialne, czy niewidzialne? Na pewno jako niewidzialne. Kiedy Elizeusz został otoczony przez zastępy asyryjskie, jego sługa przeraził się i Elizeusz modlił się do Boga, ażeby oczy młodzieńca zostały otwarte. I oto zobaczył sługa Elizeusza górę pełną koni i wozów ognistych (podobnych do ognia). Podobnie, gdy Balaam  nie dostrzegał niewidzialnego anioła, zobaczyła go oślica, gdyż jej oczy zostały otwarte.

    Po drugie, aniołowie mogą przyjmować ludzkie ciała i ukazywać się jako ludzie. Pan i dwaj aniołowie ukazali się w ten sposób Abrahamowi, który kazał przygotować dla nich wieczerzę, a oni ją spożyli. Z początku Abraham sądził, że są to trzej mężowie.

    Dopiero gdy mieli odejść, spostrzegł, iż jednym z nich jest Pan, a dwaj pozostali to aniołowie, którzy potem udali się do Sodomy aby ocalić Lota (1 Mojż. 18:1, 2).

    Anioł ukazał się Gedeonowi jako mężczyzna, lecz po chwili dał mu się poznać. Anioł zjawił się u rodziców Samsona, którzy sądzili, że jest to jakiś człowiek. Dopiero gdy w płomieniu z ołtarza wstąpił do nieba, zrozumieli, kim był w istocie (Sędz. 6:11-22; 13:20).  

Wizja Saula z Tarsu

„W południe, w drodze będąc, widziałem; o królu! światłość z nieba, jaśniejszą nad jasność słoneczną, która oświeciła mię i tych, którzy jechali ze mną. A  gdyśmy wszyscy upadli na ziemię, usłyszałem głos mówiący do siebie, a mówiący żydowskim językiem: Saulu! Saulu! przeczże mię prześladujesz? trudno tobie przeciwko ościeniowi wierzgać.” DzAp 26:13-14 BG

    Daniel widział przez moment duchowe ciało, które opisał tak: „oblicze jego jaśniało jak błyskawica, a oczy jego jak pochodnie płonące, ramiona i nogi jego błyszczały jak miedź wypolerowana, a dźwięk jego głosu był potężny jak wrzawa mnóstwa ludu”.

    Daniel czuł się przy tej istocie jak martwy (Dan. 10:6, 10, 15, 17 NB). 

    Saulowi z Tarsu też ukazało się przez moment chwalebne ciało Chrystusa, świecące jaśniej niż słońce w południe. Saul padł na ziemię oślepiony.

    Okazuje się więc, że istoty duchowe są rzeczywiście wspaniałe, a jednak są one niewidzialne dla ludzi z wyjątkiem sytuacji, gdy oczy ludzkie zostają specjalnie w tym celu otwarte, lub gdy same istoty duchowe ukazują się w ciele jako ludzie. Ten wniosek potwierdzi się dalej, kiedy zbadamy pewne szczegóły przypadków takich objawień.

    Tylko Saul widział Pana, a towarzyszący mu w podróży ludzie słyszeli głos, nie widząc nikogo (Dz. Ap. 9:7). Mężowie, którzy byli z Danielem, nie widzieli chwalebnej istoty opisanej przez niego, ale odczuli wielki  strach, pouciekali i ukryli się. Owa chwalebna istota oświadczyła Danielowi: „Książę królestwa Persów sprzeciwiał mi się przez dwadzieścia jeden dni” (Dan. 10:13 BT).

    Czy Daniel, mąż wielce umiłowany przez Pana, upadł jak martwy przed tą istotą, której książę perski sprzeciwiał się przez dwadzieścia jeden dni? Jak to możliwe? Na pewno istota ta nie ukazała się księciu perskiemu w chwale! Nie, albo była tam obecna w niewidzialnej dla niego formie, albo ukazała mu się jako człowiek.

    Pan nasz od swego zmartwychwstania jest istotą duchową, a tym samym powinien On posiadać te same cechy, które dostrzegliśmy u aniołów (istot duchowych). Tak właśnie jest i zobaczymy to pełniej w jednym z następnych rozdziałów.

    Owa znamienna i szczególna cecha planu Jahwe jest realizowana w istotnym i szczególnym celu. Jest nim przygotowanie tych jednostek, jako przedstawicieli Boga, do wielkiego dzieła przywracania wszystkich rzeczy do ich pierwotnego stanu.

    Teraz rozważmy znaczenie słów

Śmiertelność i nieśmiertelność.

    Okaże się, że prawdziwe znaczenie tych słów pozostaje w zupełnej harmonii z tym, o czym dowiedzieliśmy się porównując oświadczenia Biblii dotyczące ludzkich i duchowych istot oraz ziemskich i niebiańskich obietnic.

    Tym słowom nadaje się zazwyczaj bardzo nieokreślone znaczenie.

    Niewłaściwe wyobrażenie o ich znaczeniu jest przyczyną istnienia błędnych poglądów na tematy, z którymi słowa te są powiązane, tak w powszechnym, jak i w biblijnym użyciu.

Pojęcia śmiertelności i nieśmiertelności są nagminnie mylone.

„Nieśmiertelność” oznacza stan nie podlegający śmierci. Nie tylko stan od śmierci wolny, ale stan, w którym śmierć jest niemożliwa.

     Powszechny, ale błędny pogląd na temat śmiertelności jest taki, iż jest to stan, w którym śmierć jest nieunikniona. Natomiast powszechne wyobrażenie o nieśmiertelności jest bliższe jej prawdziwego znaczenia.

    Zastanawiają się, że gdyby był nieśmiertelny, Bóg nie powiedziałby „gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz”, gdyż niemożliwe jest, by osoba nieśmiertelna mogła umrzeć. Wniosek taki jest logiczny.

    Z drugiej strony jednak mówią: Jeśli był śmiertelny, to na czym polegała groźba lub kara w stwierdzeniu „na pewno umrzesz”, skoro jako śmiertelny (według ich błędnego poglądu) i tak nie mógłby uniknąć śmierci?

    Dopóki byłby posłuszny i pozostawał w harmonii ze swym Stwórcą, jego życie byłoby bezpieczne i nie odmówiono by mu pierwiastków podtrzymujących je. A zatem Adam miał życie i mógł w zupełności uniknąć śmierci, lecz był śmiertelny, żył w stanie, w którym śmierć była możliwa.

    W związku z tym nasuwa się pytanie: jeśli Adam był śmiertelny i znajdował się na próbie, to czy jego próba dotyczyła  osiągnięcia nieśmiertelności? Powszechną odpowiedzią byłoby: tak. My odpowiadamy: nie. Próba Adama polegała na sprawdzeniu, czy zasługuje on, czy też nie, na przedłużenie życia i błogosławieństw, które już posiadał. Wobec tego, że nie było w ogóle obietnicy mówiącej, że posiądzie nieśmiertelność, jeśli będzie posłuszny, powinniśmy zaniechać takich spekulacji.

    Bóg obiecał Adamowi ciągłe udzielanie błogosławieństw, jakimi się już cieszył, tak długo, jak długo będzie posłuszny i zagroził, iż spotka go utrata wszystkiego – śmierć – jeśli nie będzie posłuszny. To właśnie błędne wyobrażenie o znaczeniu słowa śmiertelny, prowadzi powszechnie ludzi do wniosku, że wszystkie istoty, które nie umierają, są nieśmiertelne. Dlatego do tej klasy zaliczają naszego Niebiańskiego Ojca, Pana Jezusa, aniołów i wszystkich ludzi. Wspomniany pogląd jest jednak błędny.

    Wielkie mnóstwo ludzi wybawione z upadku oraz aniołowie w niebie zawsze będą śmiertelni. Pomimo doskonałości i szczęścia ludzie wciąż będą mieli tę śmiertelną naturę, która po popełnieniu przez nich grzechu poniosłaby śmierć jako zapłatę za grzech. Bezpieczeństwo istnienia wszystkich będzie warunkowe, jak w wypadku Adama.

    Będzie ono zależało od posłuszeństwa wszechmądremu Bogu, którego sprawiedliwość, miłość, mądrość oraz moc (sprawiająca, że wszystkie rzeczy współdziałają dla dobra tych, którzy Go miłują i służą Mu) zostaną w pełni ukazane wszystkim w oparciu o Jego obecny stosunek do grzechu.

Zapowiedź zniszczenia Szatana jest dowodem śmiertelności aniołów.

     Istnieją dowody nie tylko na to, że nieśmiertelność jest właściwością jedynie boskiej natury, lecz także, iż aniołowie są śmiertelni, gdyż Szatan, który był niegdyś wodzem ich zastępów, ma być zniszczony (Hebr. 2:14). Fakt, że może być zniszczony, dowodzi, iż aniołowie jako klasa są śmiertelni.

    Druga klasa będzie posiadać naturę dopuszczającą śmierć, jednak z powodu doskonałości i wiedzy o zjawisku zła oraz o „ogromie grzeszności grzechu” nie da powodu do ukarania jej śmiercią. Ciesząc się aprobatą Boskiego prawa, istoty te przez wieczność całą będą zaopatrywane w pierwiastki potrzebne do podtrzymywania ich w doskonałości i nigdy nie umrą.

„Dusza, która zgrzeszy, ta umrze.”

    Stąd argument, że nie dający się naprawić muszą gdzieś i jakoś żyć, oraz wniosek, że ich wieczność, z powodu braku harmonii z Bogiem, musi być nieszczęśliwa. Lecz Słowo Boże zapewnia nas, że Bóg zapobiegł wiecznie trwającemu grzechowi i grzesznikom.

    Utwierdza nas ono w przekonaniu, że człowiek jest śmiertelny i że karą za dobrowolny grzech przeciwko światłu i wiedzy nie będzie życie w mękach, lecz wtóra śmierć: „Dusza, która grzeszy, ta umrze”.

„Kimże ty jesteś,
że wdajesz się w spór z Bogiem?”
Rzym. 9:20 NB

    Niektórzy wyznają źle pojęty pogląd i utrzymują, że sprawiedliwość wymaga, by Bóg nie czynił różnicy w darzeniu względami swoich stworzeń. Jeśli więc wynosi jednego na wysokie stanowisko, to w swej sprawiedliwości powinien tak samo traktować wszystkich, chyba że niektórzy jawnie utracili swoje prawa, a jeśli tak, to sprawiedliwie mogą być wyznaczeni na niższe stanowiska.   

    Dlaczego nie posunąć się do skrajności i nie zastosować tego samego prawa postępowej przemiany do zwierząt i owadów, uzasadniając to tym, że skoro one wszystkie są Bożymi stworzeniami, to muszą ostatecznie osiągnąć najwyższy poziom istnienia – boską naturę? To jest oczywisty absurd, ale tak samo rozsądny, jak każdy inny wywód oparty na przytoczonej zasadzie, jeżeli się ją przyjmuje.

    Boski plan nie jest jednak taki. Cała przyroda, ożywiona i nieożywiona, daje dowody chwały i różnorodności Boskiej mocy i mądrości. Więc skoro „niebiosa opowiadają chwałę Bożą, a dzieło rąk jego rozpostarcie oznajmuje” w cudownej różnorodności i pięknie, o ileż lepiej ukażą tę niezrównaną chwałę Jego potęgi, poprzez swą różnorodność, stworzenia inteligentne. To jest nasz wniosek oparty na jasnych naukach Słowa Bożego, rozumie i analogiach występujących w naturze.

    To właśnie z łaski Bożej Pan Jezus oraz Jego Oblubienica stają się uczestnikami boskiej natury. Zatem wszystkie Jego inteligentne stworzenia powinny z wdzięcznością przyjmować to, czego Bóg im udziela. Każde inne nastawienie słusznie zasługuje na potępienie, a jeśli się w nim trwa, zakończy się poniżeniem i zniszczeniem. Człowiek nie ma prawa do aspiracji, by być aniołem, nigdy nie został zaproszony do tego stanu. Żaden anioł nie ma prawa dążyć do natury boskiej, nigdy mu nie proponowanej.

    To właśnie pełne pychy pragnienia Szatana spowodowały jego poniżenie i zakończą się zniszczeniem (Izaj. 14:14). „Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łuk. 14:11 NB), chociaż niekoniecznie do najwyższego stanowiska.

Abraham

    Sądzimy, iż w każdym z tych poglądów jest pewna miara prawdy. Ze strony Boga jest to wybór dokonywany dla jakiegoś szczególnego celu, stanowiska czy stanu. Bóg upodobał sobie, by niektóre Jego stworzenia były aniołami, niektóre ludźmi, inne zwierzętami, ptakami, owadami itd., by zaś jeszcze inne posiadały taką samą jak On, boską naturę.

    I mimo że Bóg dokonuje na pewnych warunkach odpowiedniego wyboru wszystkich tych, którym będzie dana boska natura, nie można powiedzieć, że osoby te bardziej niż inne na nią zasługują. Bowiem wyłącznie łaską jest istnienie jakiejkolwiek istoty na danym poziomie.

Czy garncarz nie ma władzy nad gliną?

„o człowiecze! Kimże ty jesteś, że wdajesz się w spór z Bogiem? Czy powie twór do twórcy: Czemuś mnie takim uczynił? Albo czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły ulepić jedno naczynie kosztowne, a drugie pospolite?” – czyli ku mniejszej chwale (Rzym. 9:20, 21 NB).

    Wszyscy zostali stworzeni tą samą Boską mocą, jedni do wyższej natury i większych zaszczytów, drudzy do niższej natury i mniejszych zaszczytów  

„Tak mówi Pan, Święty Izraelski i Twórca jego [człowieka]: O przyszłe rzeczy pytajcie mię, a synów moich, i sprawę rąk moich poruczajcie mi. Jam uczynił ziemię, i człowiekam na niej stworzył. Jam jest, którego ręce rozciągnęły niebiosa, a wszystkiemu wojsku ich rozkazuję”.

„Tak mówi Pan, który stworzył niebiosa (ten Bóg, który utworzył ziemię, i uczynił ją! który ją utwierdził, nie na próżno stworzył ją, na mieszkanie dla człowieka utworzył ją): Jam Pan, a niemasz żadnego więcej” (Iz. 45:11, 12, 18 BG).

    O wiele właściwsze byłoby pokorne udanie się do Słowa Bożego i „pytanie” o sprawy dotyczące przyszłości, niż wydawanie Bogu „poleceń” i domaganie się, by spełniał nasze pomysły. Panie, strzeż swoich sług przed grzechami zarozumialstwa, niech nie panują nad nami. Wierzymy, że żadne dziecko Boże świadomie nie dyktowałoby niczego Panu, a jednak z jaką łatwością i prawie bezwiednie wielu popełnia ten błąd.

    Jego potomstwo, z wyjątkiem Kościoła Wieku Ewangelii, gdy zmartwychwstanie, nadal będzie ziemskie, ludzkie, przystosowane do warunków ziemskich (1 Kor. 15:38, 44). Dawid oznajmia, że człowiek był stworzony tylko trochę niższym niż aniołowie, ukoronowany chwałą, czcią i zwierzchnictwem (Ps. 8:5-9).   

    Apostoł Piotr, nasz Pan i wszyscy prorocy od początku świata ogłaszali, że rodzaj ludzki odzyska pierwotną doskonałość i znowu będzie miał zwierzchnictwo nad ziemią, jakie miał jego przedstawiciel Adam (Dz. Ap. 3:19-21).

    Taki więc jest dział człowieka, jaki Bóg dla niego wybrał. Jak chwalebny jest ów dział!