Nature Apart

GEESTELIKE EN MENSLIKE NATURE APART EN ONDERSKEIE

— ALGEMENE MISVATTINGS
— AARDS  OF MENSLIKE EN HEMELSE OF GEESTELIKE NATURE
— AARDSE HEERLIKHEID EN HEMELSE HEERLIKHEID
— BYBELSE GETUIENIS VAN GEESTESWESENS
— STERFLIKHEID EN ONSTERFLIKHEID
—  KAN STERFLIKE WESENS ONSTERFLIKHEID BEKOM?
— REGVERDIGHEID IN DIE SKENKING VAN GUNSTE
— ‘N VERMEENDE BEGINSEL BEKYK
— VERSKEIDENHEID IN VOLMAAKTHEID
— GOD SE SOEWEREINE REGTE
— GOD SE VOORSIENING VIR DIE MENS ‘N BEVREDIGENDE PORSIE
— DIE UITVERKIESING VAN DIE LIGGAAM VAN CHRISTUS
— HOE DIE VERANDERING VAN HULLE NATUUR BEWERKSTELLIG WORD.

     Oor die algemeen het Christene aanvaar dat niemand behalwe diegene wat die geestelike natuur bereik het, gered sal word nie. Die rede hiervoor is dat hulle nie kon insien nie dat God se plan vir die mensdom in die algemeen hulle restitusie tot die vorige stand – naamlik die menslike volmaaktheid wat hulle in Eden verloor het – beoog. Hulle kon ook nie insien nie dat die Christen kerk, as ‘n uitsondering tot hierdie algemene plan, ‘n verandering van natuur van vleeslik tot geestelik sou ervaar.

    Die Bybel, egter, terwyl dit die beloftes van lewe en seëning en restitusie aan al die families van die aarde aanbied, bied en belowe die verandering na ‘n geestelike natuur alleenlik aan die  Kerk wat gedurende die Evangelietydperk uitverkies is. Daar is nie ‘n enkele skrif te vinde wat sulke hoop vir enige ander handhaaf nie.

     As die menigtes van die mensdom wat uit die degradasie, swakheid, pyn, ellende en dood wat die gevolge van die sonde is, gered word, en aan die staat van menslike volmaaktheid wat voor die sondeval in hulle besit was, herstel gaan word, dan is hulle net so volmaak en volledig van daardie sondeval gered, soos diegene wie, onder die hoë roeping  van die Evangelietydperk  ”deelgenote kan word van die goddelike natuur,“ deelagtig word.

     Die onvermoë om reg te kan verstaan wat ‘n volmaakte man uitmaak, die misvatting van die benaminge sterflik en onsterflik, en die verkeerde opvattings oor geregtigheid, het saam na hierdie misgissing geneig, en daardeur baie skrifture, wat andersins maklik verstaanbaar sou wees, met geheimsinnigheid omhul.

    Dit is ‘n algemene siening dat, alhoewel dit deur nie eers een Bybelse skrif ondersteun word nie, daar nooit ‘n volmaakte man op die aarde bestaan het nie; en dat alles wat van die man op aarde gesien word, maar die gedeeltelik ontwikkelde man is, en dat om volmaaktheid tye bereik moet hy geestelik word. Hierdie siening veroorsaak verwarring oor die Skrifte, in stede daarvan dat daardie harmonie en skoonheid wat op  “die regsny vandiewoord van die waarheid”  volg.

    Die Skrifte leer dat daar maar net twee volmaakte mense was – Adam en Jesus. Adam is na die beeld van God geskapel d.w.s. met dieselfde verstandelike vermoëns van redenasie, geheue, oordeel, en wil, en die morele eienskappe van regverdigheid, welwillendheid en liefde ens. Hy was  “uit die aarde, aards.”

    En ‘n aardse beeld van ‘n Geestelike Wese – wat dieselfde soort eienskappe besit het, maar wat in graad, bestek, en omvang, breed verskil het. Die man is tot so ‘n mate ‘n beeld van God dat God vir die gevalle man kon sê,  “Kom nou en laat ons die saak uitmaak.“

...a little lower
than the angels.

     Net soos Yahweh oor alle dinge heers, so is die man ‘n heerser oor alle aardse dinge gemaak. In Gen 1:26 vertel Moses vir ons  “En God het gesê: Laat Ons mense maak na ons beeld, na ons gelykenis, en laat hulle heers oor die visse van die see en die voëls van die hemel en die vee en oor die hele aarde en oor al die diere wat op die aarde kruip.“

     Hy vertel verder, in Gen 1:31  “Toe sien God alles wat Hy gemaak het, en—dit was baie goed.“  God het nie net begin om te maak nie, maar klaar gemaak. Verder, God het die mens as “baie goed“ geag – d.w.s volmaak. Niks in God se ekonomie sal niks onder Sy intelligente skepsels wat nie volmaak is nie, baie goed wees nie.  

     Die volmaaktheid van die man – soos hy geskape is – word in Psalm 8:5-8 soos volg uitgedruk: “U het hom ‘n weinig minder gemaak as ‘n goddelike wese en hom met eer en heerlikheid gekroon.   U laat hom heers oor die werke van u hande; U het alles onder sy voete gestel: skape en beeste, dié almal, en ook die diere van die veld, die voëls van die hemel en die visse van die see, wat trek deur die paaie van die see.“  

     Dit is deur sommige al voorgestel, wie graag die Bybel die teorie van Evolusie wil laat bevestig, dat die woord “weinig“ in Heb.2:7 as “weinig later“ verstaan mag word, en nie “weinig laer in rang, of minder belangrik“ as die engele nie. Daar is, inderdaad, geen gesag of rede vir so ‘n redenasie nie. Hierdie is ‘n aanhaling uit Psalm 8:5, en ‘n kritiese vergelyking van die Hebreeuse en Griekse skrifte los geen twyfel oor die belangrikheid nie. Die gedagte, wat so duidelik uitgedruk word, is “laer in rang as die engele.“

     In die Psalms, verwys Dawid na die mens in sy oorspronklike stand, en impliseer profeties dat God nie Sy oorspronklike plan om die man in Sy eie beeld, en as koning van die aarde, te hê nie, en dat Hy hom sal onthou, hom verlos, en hom na die oorspronklike weer sal herstel.

     In Heb.2:7 vestig die Apostel ons aandag op dieselfde feit – dat God se oorspronklike doelwit nog nie oorboord gegooi is nie: naamlik dat die man, wat oorspronklik verhewe en volmaak, koning van die aarde, sal onthou word, besoek word en verlos word.  Dan voeg hy by, Ons sien nog nie hierdie beloofde restitusie nie, maar ons sien wel die eerste stap wat God, na die voltooiing daarvan, besig is om te neem.

     Ons sien vir Jesus Wie met die heerlikheid en eer van volmaakte mensdom bekroon is, en dat Hy, as ‘n gepaste losprys of plaasvervanger, deur God se guns, namens elke mens, die dood deelagtig mag wees. Hierdeur sou Jesus die weg baan vir die herstel van die mens na alles wat verlore was. Rotherham, een van die mees sorgvuldige vertalers, vertaal die stuk soos volg:

“Wat is die mens, dat U aan hom dink;
Of die mens se seun, dat U hom besoek?
U het hom gemaak ietwat kleiner as boodskappers:
Met heerlikheid en eer het U hom bekroon,
En het hom oor die werke van U hande aangestel.”

     Dit moet ook nie vermoed word dat effens laer in gestalte eintlike minder volmaak beteken nie. ‘n Skepsel mag op ‘n laer vlak van bestaan, tog volmaak, wees. Dus, ‘n volmaakte perd sal laer as ‘n volmaakte mens wees, ens.  Daar is verskeie nature, besield en onbesield.  

     Om dit uit te beeld, stel ons die volgende tabel voor:

Vlakke van Hemelse of Geestelike Wesens

Vlakke van Aardse of Dierlike Wesens

Vlakke in die Domein van Plante

Vlakke in die Domein van Minerale

Goddelik
-------
-------
Engelagtig

Menslik
Dierlik
Voël
Vis

Bome
Struike
Grasse
Mosse

Goud
Silwer
Koper
Yster

There is
a variety
in perfection.

    Elkeen van die gemelde elemente mag suiwer wees, tog is goud die hoogste geag. Alhoewel elkeen van die rangordes onder die plante na volmaaktheid gebring mag word, sou hulle weinig in natuur en rang verskil. So ook onder die diere. Sou elke spesie na volmaaktheid gebring word, sal daar nog verskeidenheid wees, want die vervolmaking van ‘n natuur verander nie die natuur self nie_[1].

[1] Die woord natuur word soms in ‘n aangepaste sin gebruik, soos, byvoorbeeld, wanner dit gesê word dat ‚n hond ‘n woeste natuur het, of dat ‘n perd ‘n sagte natuur het, of is sleg van natuur.  Maar, wanneer die woord so gebruik word, dui dit maar die geaardheid van die een wat so beskryf word, in vergelyking met ander, en, streng gesproke, het dit geen betrekking op natuur nie.  

The highest grade
of mineral
is a little lower than the lowest grade of vegetable, because
in vegetable
there is life.

    Die vlakke van geestelike wesens, alhoewel hulle volmaak is, staan ook in verwantskap met mekaar as hoër of laer in natuur of soort.  Die Goddelike natuur is die hoogste en die owerste van alle geestelike nature. By Sy opstanding is Christus soveel uitnemender as die volmaakte engele gemaak, want die Goddelik is meer uitnemend as die engelagtige natuur.
(Heb.1:3-5)

     Let versigtig op dat terwyl die klasse in die tabel hierbo genoem, duidelik en afgesonder  is, tog mag ‘n vergelyking tussen hulle gemaak word, soos volg:  Die hoogste graad mineraal is ondergeskik aan, of effens laer as die laagste graad onder die plante, omdat, in plante is daar lewe.

     So ook, die hoogste graad onder die plante is effens laer as die laagste graad dierelewe, want dierelewe, selfs in sy laagste graad het genoeg intelligensie om bewus te wees van sy bestaan. So ook die mens, alhoewel hy die hoogste onder die diere of aardse wesens is, is hy “weinig minder gemaak as ‘n goddelike wese” omdat engele geestelike of hemelse wesens is.

     Daar is ‘n wonderlike kontras tussen die mens soos ons nou vir hom sien, deur die sonde verneder, en die volmaakte man wat God na Sy beeld gemaak het. Die sonde het sy gelaatstrekke geleidelik sowel as sy karakter verander. ‘n Menigte geslagte, deur onkunde,  bandeloosheid, en algemene verdorwenheid, het die mensdom so bevlek en ontsier dat, in die oorgrote meerderheid van die ras is die gelykenis na God nagenoeg vernietig.

     Die morele en intellektuele eienskappe is verdwerg; en die dierlike instinkte, oormatig ontwikkel, word nie meer deur die hoër gebalanseer nie. Die mens het tot so ‘n mate fisiese krag verloor dat, selfs met die hulp van mediese wetenskap, sy gemiddelde lewe sowat 30 jaar is, waarteenoor hy, in die begin, en met dieselfde straf, so 930 jaar oorleef het. Maar, alhoewel hy deur die sonde, en die gepaardgaande straf – die dood – wat in hom werk, so besoedel en verneder is, is die mens bestem om, gedurende en deur die duisendjarige bewind van Christus,  tot sy oorspronklike volmaaktheid van verstand en liggaam, sowel as na heerlikheid, eer en heerskappy herstel te word.  

     Die dinge wat volgens en deur Christus herstel gaan word is daardie dinge wat deur Adam se oortreding verloor is (Rom.5:18,19). Die mens het ‘n aardse paradys verloor, nie ‘n hemelse een nie. Onder die doodsvonnis het hy nie ‘n geestelike bestaan verloor nie, maar ‘n menslike een. Onthou, alles wat verloor is, is deur sy Verlosser, Wie verklaar het  “Want die Seun van die mens het gekom om te soek en te red wat verlore was” teruggekoop.

     Boonop,  het ons bewys dat die volmaakte mens nie ‘n geestelike wese is nie. Ons word vertel dat onse Here, voor Hy Sy heerlikheid verlaat het om mens te word, “in die gestalte van God was” (Filip.2:6) – ‘n Geestelike vorm, ‘n Geesteswese. Maar omdat, om ‘n losprys vir die mensdom te wees, Hy ‘n mens moes wees, van die selfde natuur as die sondaar wie se plaasvervanger Hy moes word, deur die dood, was dit nodig dat Sy natuur verander moes word.

     En Paulus vertel ons dat Hy nie die natuur van engele aangeneem het nie – een stap laër as Sy eie, maar dat Hy twee stappe afgeklim het en die natuur van die mens aangeneem het. Hy het mens geword. Hy het “vlees geword.” (Heb.2:16; Filip.2:7,8; Joh.1:14)

     Let op dat hierdie vir ons nie alleenlik leer dat die engelagtige natuur nie die enigste rang van geesteswese is nie, maar ook dat dit ‘n natuur is wat laer is as dié van onse Here voor Hy mens geword het; en dat Hy toe nie so hoog was soos wat Hy nou is nie. Die Woord vertel ons, omdat Hy gehoorsaam was deurdat Hy die mens se gewillige losprys geword het: “Daarom het God Hom ook uitermate verhoog en Hom ‘n naam gegee wat bo elke naam is”, Phi 2:9. Hy beklee nou die hoogste rang van geesteswese, ‘n Deelnemer van die Goddelike natuur (Jahweh s’n.).

     Maar ons vind nie alleenlik hierdeur bewys dat die Goddelike, engelagtige, en menslike geaardhede geskeie en beslis is nie, maar ook dat daar bewys is dat om ‘n volmaakte mens te wees is nie om ‘n engel te wees nie, enigsins meer as dat die volmaaktheid van die engelagtige natuur impliseer dat engele goddelik is, en gelyk aan Yahweh, nie. Jesus het nie die natuur van engele aangeneem nie, maar ‘n verskillende natuur – die natuur van ‘n mens. Dit was nie die onvolmaakte menslike natuur wat ons nou besit nie, maar die volmaakte menslike natuur. Hy het ‘n mens geword. – nie ‘n verdorwe wese wat amper dood was, soos die mense van vandag, nie, maar ‘n mens in die volle forsheid van volmaaktheid. 

     So ook moes Jesus ‘n volmaakte mens gewees het of Hy kon nie die volmaakte wet onderhou het nie. Dit is die volle maatstaf van die vermoë van ‘n volmaakte mens.  Daarby moes Hy ‘n volmaakte mens gewees het, andersins sou Hy nie die losprys (ooreenstemmende prys – I Tim.2:6) vir die verbeurde lewe van die volmaakte mens, Adam,  kon gegee het nie.

“Want aangesien die dood deur ‘n mens is, is die opstanding van die dode ook deur ‘n mens.” (1Co 15:21).

     Sou Hy in die minste graad nie volmaak gewees het nie, sou dit bewys het dat Hy ook onder veroordeling was, en daarom sou Hy nie ‘n aanvaarbare slagoffer gewees het nie. Ewemin kon Hy die wet van God volmaak onderhou het nie. ‘n Volmaakte mens is verhoor, en gefaal, en is veroordeel. Net ‘n volmaakte mens kon die ooreenstemmende prys van die Verlosser gegee het.

     Nou het ons die vraag in ‘n ander vorm voor ons, naamlik, As Jesus in die vlees ‘n volmaakte man was, soos die Skrifte vir ons verklaar, bewys dit nie vir ons dat die volmaakte man ‘n menslike, vleeslike wese is nie – nie ‘n engel nie, maar effens laer as die engele? Die logiese gevolgtrekking is onmiskenbaar, en daarby het ons die geïnspireerde verklaring van die Psalmdigter (Psa.8:6-9) en Paulus se verwysing daarna in Hebreërs 2:7-9.

     Jesus was ook nie ‘n samestelling van die twee nature – menslik en geestelik – nie. Die samesmelting van die twee nature produseer nie die een of die ander nie, maar ‘n onvolmaakte hibridiese ding, wat aanstootlik is vir die Goddelike samestelling. Toe Jesus in die vlees was, was Hy ’n volmaakte mens, en voor hierdie tyd was Hy ‘n volmaakte geestelike Wese, en na Sy opstanding is Hy ‘n volmaakte Geestelike Wese van die hoogste, of  Goddelike rang. 

     Eers ten tye van Sy toewyding, selfs tot by die dood – soos deur Sy doop getipeer – op ouderdom van 30 jaar (manbaarheid, volgens die Wet, en daarom die regte tydstip om Homself as ‘n man toe te wy) het Hy die onderpand van Sy erfdeel van die Goddelike natuur ontvang (Matt.3:16,17).  Die menslike natuur moes aan die dood toegewy word voor Hy eers die waarborg van die Goddelike natuur kon ontvang.

     Eers toe die toewyding eintlik uitgevoer is, en Hy werklik die menslike natuur opgeoffer het, selfs tot by die dood toe, het onse Here Jesus ‘n volle deelhebber aan die Goddelike natuur geword. Nadat Hy ‘n man geword het, het Hy tot die dood toe gehoorsaam geword.  “Daarom het God Hom ook uitermate verhoog en Hom ‘n naam gegee wat bo elke naam is”, (Phi 2:8,9).  As hierdie skrif waar is, volg dit dat Hy tot die Goddelike natuur verhhog is eers na die menslike natuur opgeoffer is – m.a.w. dood.

Twice,
Jesus experienced
a change of nature.

"For such an high priest became us, who is holy, harmless, undefiled,
separate from sinners,
and made higher than the heavens." Hebrews 7:26

     Ons sien dus dat in Jesus was daar geen vermenging van nature nie, maar dat Hy twee keer ‘n verandering van natuur ondervind het – eers van geestelik na menslik, en daarna van menslik na die hoogste rang van die geestelike natuur, die Goddelike, en elke keer is die een vir ander opgeoffer. 

     In hierdie pragtige voorbeeld van volmaakte mensdom, wat onbesoedeld voor die wêreld gestaan het totdat dit vir die verlossing van die wêreld opgeoffer is, sien ons die volmaaktheid waarvan, in Adam, ons ras geval het, en waarheen dit herstel gaan word. Deur die losprys vir die mens te word, het onse Here Jesus die teenwaarde van dit wat die mens verloor het, gegee, en daarom mag die hele mensdom weereens, deur geloof in Jesus Christus, en gehoorsaamheid aan Sy vereistes, nie ‘n geestelike natuur nie, maar ‘n heerlike, volmaakte menslike natuur ontvang – “Die wat verlore was.”

     Die volmaakte bevoegdhede en vermoëns van die volmaakte menslike wese mag onbepaald beoefen word, en op nuwe en verskillende onderwerpe van belangstelling, en die kennis en vaardighede mag grootliks vermeerder  word, maar geen sulke vermeerdering in kennis of krag sal ‘n verandering van natuur tot stand bring, of dit meer as perfek maak nie. Dit sal maar net die uitbreiding en ontwikkeling van die menslike vermoëns wees. Die vermeerdering van kennis en vaardigheid sal ongetwyfeld, tot in alle ewigheid, die mensdom se geseënde voordeel wees. Tog sal hy nog mens wees, en sal maar besig wees om te leer hoe om die vermoëns van die menslike natuur, wat alreeds besit is, meer volledig te gebruik. Hy kan nie hoop – en sal ook nie begeer nie - om verder as die breë perke daarvan te vorder nie, want hy word tot die bestek van sy vermoëns beperk.              

     Terwyl Jesus as ‘n man ‘n voorbeeld van volmaakte menslike natuur was, waarnatoe die hele mensdom herstel gaan word, tog is Hy, sedert Sy opstranding, die voorbeeld van die heerlike, Goddelike natuur wat die oorwinnende Kerk, by die opstanding, met Hom deelagtig sal wees.   

     Dit moet nie afgelei word dat, omdat die huidige eeu  hoofsaaklik aan hierdie klas, wat ‘n verandering van natuur aangebied word, toegewyd is, en omdat die apostoliese sendbriewe aan die opleiding van hierdie “klein kuddetjie” toegewyd is, God se planne met die volbringing van hierdie uitverkore geselskap, tot ‘n einde kom nie. Ons moet aan die ander kant, ook nie na die ander uiterste gaan, en veronderstel dat die spesiale beloftes van die Goddelike Natuur, verheerlikte liggame ens., wat aan hulle gemaak is, is God se plan vir die hele mensdom is nie.  

     Hierdie “grootste en kosbare beloftes” word aan hierdie uitverkorenes gemaak - bo en behalwe al die ander kosbare beloftes wat aan die hele mensdom gemaak word. Om die woord van die waarheid reg te sny, behoort ons op te let dat die Skrifte die volmaaktheid van die Goddelike natuur in die klein kuddetjie , sowel as die volmaaktheid van die menslike natuur in die herstelde wêreld, as twee aparte dinge erken.

     Ons moet nou, in die besonder, die vraag vra, “Wat is geesteswesens? Watter magte besit hulle? Aan watter wette is hulle onderdanig? Baie mense, omdat hulle nie die natuur van geesteswesens verstaan nie, glo dat dit maar ‘n mite is, en onder hierdie onderwerp is daar baie bygeloof. Maar dit is duidelik dat Paulus nie so ‘n opvatting gehad het nie. Alhoewel hy laat verstaan dat ‘n mens nie bekwaam is om die hoër, geestelike natuur te verstaan nie (I Kor.2:14), tog stel hy dit duidelik – asof hy teen enige mitiese of bygelowige begrippe wou waak – dat daar ‘n geestelike liggaam is, sowel as ‘n natuurlike (menslike) liggaam, ‘n hemelse sowel as ‘n aardse, en ‘n heerlikheid van die aardse sowel as van die hemelse.

     Soos ons alreeds gesien het, is die heerlikheid van die aardse deur die sonde van die eerste Adam verloor, en sal deur die Here Jesus en Sy Bruid (die Christus, die Hoof, en Sy Liggaam) gedurende die Duisendjarige heerskappy aan die ras terugversorg word. Die heerlikheid van die hemelse is tot dusver nog nie gesien nie, behalwe soos dit, deur die Gees deur die Woord, aan die oog van geloof geopenbaar word. Hierdie heerlikhede is beslis en afsonderlik (I Kor.15:38-49).  

     Tot ‘n sekere mate weet ons wat is die natuurlike, aardse en wêreldse liggaam, want dit is wat ons nou het, alhoewel ons net by benadering die heerlikheid van sy volmaaktheid kan skat. Dit is vlees, bloed en bene; want “Wat uit die vlees gebore is, is vlees” en omdat daar twee onderskeie soorte liggame is, weet ons dat die geestelike – waaruit dit ook al bestaan – nie uit vlees, bloed en bene bestaan nie. “ ... en wat uit die Gees gebore is, is gees (Joh.3:6).   

     Maar wat ‘n geestelike liggaam is, weet on nie, want , “dit is nog nie geopenbaar wat ons sal wees nie; maar …., aan Hom gelyk sal wees,” soos ons Here Jesus.(I Joh.3:2).

     Ons het geen rekord van enige wese, óf geestelik óf menslik, wat ooit van een natuur na ‘n ander verander is nie – met die uitsondering van Die Seun van God; maar dit is ‘n uitsonderlike geval, vir ‘n uitsonderlike doelwit.  Toe God die engele gemaak het, het Hy ongetwyfeld bedoel dat hulle vir ewig engele moet bly, en so ook met die mens, elkeen op sy eie vlak volmaak. Ten minste, die Skrifte gee geen aanduiding van enige ander doelwit nie.  

     Soos daar in die lewelose skepping, daar ‘n aangename en amper eindelose verskeidenheid is, is daar, in die lewende en verstandige skepping, die moontlikheid van dieselfde verskeidenheid in volmaaktheid. Elke skepsel is, in sy volmaaktheid, heerlik; maar, soos Paulus skryf, is die heerlikheid van die hemelse een soort heerlikheid, terwyl die heerlikheid van die aardse ‘n ander en verskillende soort heerlikheid is.

Spirit beings
can be present,
yet invisible.

Elisha's Servant
saw Angels in Chariots

Spirit beings
can assume
human forms.

An Angel Appeared
to Gideon

     Deur die feite aangaande ons Here Jesus na Sy opstanding te ondersoek, en ook die van die engele wie ook geesteswesens is, (“sodat ons geestelike dinge met geestelike vergelyk.”  I Kor.2:13), mag ons sekere algemene inligting omtrent geesteswesens insamel. Eerstens, dan, engele mag teenwoordig tog onsigbaar wees, en is baie dikwels so.  

“Die Engel van die HERE trek ‘n laer rondom die wat Hom vrees”, (Psa 34:7), en “Is hulle nie almal dienende geeste wat vir diens uitgestuur word ter wille van die wat die saligheid sal beërwe nie?” (Heb 1:14). 

     Het hulle sigbaar of onsigbaar bedien?  Ongetwyfeld die laasgenoemde. Elisa is deur ‘n horde Assiriërs omsingel. Sy kneg was vreesagtig. Elisa het aan die HERE gebid, en die jong man se oë het oopgegaan, en hy het gesien hoe was die berge rondom hulle vol  “perde en waens van vuur rondom Elísa.” (II Konings 6:17).

     Weereens, vir Bíleam was die engel onsigbaar, maar vir die esel – met oop oë – het hom gesien.

     Tweedens, engele kan menslike liggame aanneem, en as manne voorkom. Die HERE en twee engele het so aan Abraham verskyn, en hy het aandete vir hulle laat voorberei, waarvan hulle geëet het. In die begin het Abraham veronderstel dat hulle drie mans was, en dit was eers toe hulle reg was om te vertrek dat hy ontdek het dat een die HERE was, en die ander twee engele. Dit was hierdie twee engele wat later afgegaan het Sodom toe, en Lot gered (Gen.18:1,2).  

     ‘n Engel het in die vorm van ‘n man aan Gideon verskyn, maar later homself bekend gestel. ‘n Engel het aan die moeder en vader van Simson verskyn, en hulle het gedink dat hy ‘n man was, totdat hy in die vlamme van die altaar hemel toe opgevaar het (Rigters 6:11-22; 13:20).

Saul of Tarsus

"At midday, O King, I saw in the way a light from heaven, above the brightness of the sun, shining round about me and them which journeyed with me.    And when we were all fallen to the earth, I heard a voice speaking unto me, and saying in the Hebrew tongue, Saul, Saul, why persecutest thou me?    It is hard for thee to kick against the pricks." Acts 26:13,14

     Derdens is geesteswesens, in hulle normale toestand, heerlik, en word dikwels as heerlik en helder beskryf. Die gedaante van die engel wat die klip van die ingang tot die graf weggerol het  was soos die weerlig.  

     Daniel het ‘n vlugtige blik van ‘n geestelike liggaam gesien, wat hy soos volg beskryf het: Dan 10:6  En sy liggaam was soos chrisoliet, en sy aangesig soos die geflikker van bliksem en sy arms en sy voete soos blink geskuurde koper en die geluid van sy woorde soos die gedruis van ‘n menigte. Wat hy gehoor het, en sy reaksie, was soosvolg: Dan 10:9  En ek het die geluid van sy woorde gehoor, en toe ek die geluid van sy woorde hoor, het ekbewusteloos op my aangesig, met my aangesig op die aarde, geval. Dan 10:15  En terwyl hy hierdie woorde met my spreek, het ek my aangesig na die grond gedraai en stom geword. Dan 10:17

     En hoe kan so ‘n geringe kneg van my heer met so ‘n heer van my spreek? Wat my aangaan, bestaan daar nou geen krag in my nie, en geen asem het in my oorgebly nie. Saulus van tarsus het ook ‘n soortgelyke blik van die heerlike liggaam van Christus gesien soos dit bokant die helderheid van die middagson geskyn het. Saulus het sy sig verloor en op die grond neergeval.

     Tot dusver het ons gevind dat geesteswesens waarlik heerlik is; tog, sonder die die oopmaak van die mens se oë om hulle te kan sien, of hulle verskyning in die vlees as manne, is hulle vir die mensdom onsigbaar. Hierdie gevolgtrekking word verder bevestig wanneer ons die spesifieke besonderhede van hierdie manifestasies ondersoek. Net Saulus het die Here gesien, en sy reisgenote het Sy stem gehoor, maar niks gesien nie (Hand.9:7).  

     Die manne wat saam met Daniel was het nie heerlike wese wat hy beskryf het gesien nie, maar ‘n groot vrees het op hulle neergedaal, en hulle het gehardloop en weggekruip. Weereens, hierdie heerlike wese het verklaar, (Dan 10:13) “maar die vors van die koninkryk van die Perse het een en twintig dae lank teenoor my gestaan”.

     Het Daniel, die een vir wie die Here grootliks liefgehad het, voor hierdie een wat die vors van Persië vir een en twintig dae weerstaan het, asof hy dood was, neergeval?  Hoe kan dit wees? Sekerlik het hy nie in sy heerlikheid aan die vors verskyn nie!  Nee; of hy was onsigbaar by hom teenwoordig, of hy het as ‘n man verskyn.

     Ons Here, sedert Sy opstanding, is ‘n geesteswese, en gevolglik behoort dieselfde magte as wat ons in die engele (geesteswesens) vertoon sien, ook deur Hom besit word. En dit is die geval, soos ons meer volledig ‘n  volgende hoofstuk sal sien.

     Daarom vind ons dat die Skrifte die geestelike en menslike nature as afsonderlik en onderskeie beskou, en voorsien geen bewyse dat die een in die ander sal ontwikkel of ontplooi nie. Inteendeel, hulle wys dat weinig ooit van die menslik tot die Goddelike natuur – waarna Jesus, hulle Hoof, alreeds verhef is – verander sal word. En hierdie opmerklike en spesiale kenmerk in Jehova se plan is vir die opmerklike en spesiale doelwit naamlik, die voorbereiding van hierdie as God se agente in die groot toekomstige werk: die herstelling van alle dinge.

     Kom ons ondersoek nou die terminologie.

STERFLIKHEID EN ONSTERFLIKHEID

     Ons sal vind dat hulle ware betekenis in presiese harmonie is met wat ons geleer het uit ons vergelyking van Bybelse verklarings aangaande menslike en geestelike wesens, en aardse en hemelse beloftes. Baie vae betekenisse word gewoonlik aan hierdie woorde toegeken,  en verkeerde begrippe aangaande hulle betekenisse veroorsaak verkeerde sieninge van die onderwerpe waarteenoor hulle in verband staan – in die algemeen en soos hulle in die Bybel gebruik word.

     „Sterflikheid” beteken ‘n staat of toestand van vatbaarheid aan die dood; nie ‘n toestand van dood nie, maar ‘n toestand waarin die dood ‘n moontlikheid is.   

     „Onsterflikheid” beteken ‘n staat of toestand waarin die dood nie moontlik is nie; nie maar ‘n toestand van vrystelling van die dood nie, maar ‘n toestand waarin die dood ‘n onmoontlikheid is.

     Die algemene , maar foutiewe, begrip van sterflikheid is ‘n staat of toestand waarin die dood onvermydelik is, terwyl die algemene begrip van die beduidenis van onsterflikheid baie nader aan die waarheid is.

There is confusion on mortality
and immortality.

     Die woord onsterflik beteken nie sterflik nie; en daarom selfs die struktuur van die woorde dui die ware omskrywings aan. Dit is weens die algemeenheid van die verkeerde begrip aangaande die woord sterflik dat so baie mense verward is wanneer hulle probeer vasstel of Adam, voor sy oortreding, sterflik of onsterflik was.

     Hulle redeneer dat as hy onsterflike sou gewees het, sou God nie gesê het, „For in the day that thou eatest thereof thou shalt surely die”nie,  want dit is onmoontlik vir ‘n onsterflike mens te sterwe. Dit is ‘n logiese gevolgtrekking.

     Aan die ander kant, beweer hulle, sou hy sterflik gewees het, waaruit die dreigement of straf van die verklaring  „thou shalt surely die” bestaan het, want, as hy sterflik was (volgens hulle verkeerde definisie), sou hy in elk geval nie die dood kon vermy het nie?

     Dit moet besef word dat die moeilikheid in die verkeerde betekenis wat aan die woord sterflikheid gegee word, lê. Pas die regte definisie toe, en alles word helder. Adam was sterflik – dit is in ‘n toestand waarin die dood ‘n moontlikheid was. Hy het die lewe in volle en volmaakte mate besit, maar nie inherente lewe nie. Sy lewe was ‘n lewe wat deur elke boom in die tuin gedra is, behalwe die een boom wat verbode was, en solank hy in gehoorsaamheid aan, en in harmonie met, sy Skepper volhard het, was sy lewe sekuur.

     Die steunende elemente sou nie weerhou word nie. In dié lig gesien, het Adam lewe gehad, en die dood was heeltemal vermydelik, tog was hy in so ‘n toestand dat die dood moontlik was.  Hy was sterflik.

     Die vraag ontstaan, dan, as Adam sterflik was, en onder verhoor gestaan het, was hy in verband met onsterflikheid onder verhoor? Die algemene antwoord sal Ja wees. Ons antwoord,\Nee.  Sy verhoor was om te bepaal\of hy waardig of onwaardig was om in die lewe wat hy klaar besit het, aan te gaan.

     Aangesien dit nêrens belowe is dat as hy gehoorsaam was sou hy onsterflik word, is ons verplig om al sulke bespiegelinge uit die bespreking te los. Hy is belowe dat, solank hy gehoorsaam was, die seëninge wat tot dusver geniet het, sou aanhou.  Aan die ander kant, was daar die dreigement dat, as hy ongehoorsaam sou wees, hy sy lewe sou verloor – sou sterwe. Dit is die valse begrip oor die betekenis van die woord sterflik wat mense lei om, in die algemeen, tot die beslissing te kom dat alle wesens wat nie sterf nie, is onsterflik.

     Daarom plaas hulle in hierdie klas ons hemelse Vader, onse Here Jesus, die engele, en die hele\ mensdom.  Dit is eintlik ‘n fout, want die groot skare van die mensdom wat uit die sondeval gered word, sowel die engele in die hemel, sal altyd sterflik wees. Alhoewel hulle in ‘n toestand van volmaaktheid en saligheid verkeer, sal hulle altyd die natuur besit wat aan die dood – die loon van die sonde – kan ly, sou hulle ooit sonde pleeg.

     Die sekerheid van hulle bestaan sal – soos in die geval van Adam – van gehoorsaamheid aan die heel-wyse God, Wie se geregtigheid, liefde en wysheid en mag alle dinge vir goed laat saamwerk vir diegene wat Hom liefhet en dien,  afhanklik wees. Dit sal gedemonstreer word deur die manier waarop Hy, in die huidige tydperk, die sonde behandel.

Satan is to be destroyed,
which proves that angels are mortal.

     Nêrens in die Bybel word dit gestel dat engele onsterflik is, ook nie dat die herstelde mensdom onsterflik sal wees nie. Inteendeel, onsterflikheid word alleenlik aan die Goddelike natuur toegeskryf – oorspronklik net aan Jahweh, maar agterna aan ons Here Jesus in Sy huidige hoogs verhewe toestand; en uiteindelik deur ‘n belofte aan die kerk – die liggaam van Christus – wanneer hulle met Hom verheerlik is. I Tim. 6:16; Joh. 5:26; 2 Pet. 1:4; 1 Kor. 15:53,54.

     Nie alleenlik het ons bewyse dat onsterflikheid alleenlik aan die Goddelike natuur behoort nie, maar ons het die bewys dat engele sterflik is, volgens die feit dat satan – wie eens op ‘n tyd die hoof onder die engele was – vernietig gaan word (Heb.2:14). Die feit dat hy vernietig kan word bewys dat engele, as ‘n klas, sterflik is.

     In die lig aanskou, sien ons dat wanneer verharde sondaars uitgewis word, vir ewig in vreugde, blydskap en liefde sal lewe. Die eerste klas besit ‘n natuur wat onmoontlik kan sterwe, omdat hulle ingebore lewe besit – lewe in hulself (Joh.5:26). Die tweede klas het ‘n lewe wat nie teen die dood bestand is nie, maar, omdat hulle in wese volmaak is, en die bose en die sondigheid van sonde ken, verskaf hulle geen rede vir die dood nie. Omdat hulle deur God se wet goedgekeur is, sal hulle vir ewig met die elemente wat nodig is om hulle in volmaaktheid te onderhou, voorsien word, en sal nooit sterwe nie.

"The soul
that sinneth,
it shall die."

     Die regte konnotasie van die betekenis van die uitdrukkings sterflik en onsterflik, en die aanwending daarvan in die Bybel, vernietig die werklike fondasie van die leerstelling van die ewige foltering. Dit is op die onbybelse teorie dat God die mens onsterflik geskape het, dat sy bestaan geen einde het nie, en dat God hom nie kan vernietig nie, gebaseer. Daarom is die redenasie dat die onverbeterlike iewers en êrens moet aanhou lewe, en die gevolgtrekking is dat, omdat hulle buite harmonie met God is, hulle ewigheid een van ellende moet wees.  

     Maar God se Woord verseker ons a) dat hy voorsiening teen so ‘n verewiging van sonde en sondaars ingestel het; b) dat die mens sterflik is, en c) dat die volle straf op moedswillige sonde teen volle lig en kennis, nie ‘n lewe in foltering sal wees nie, maar ‘n tweede dood.  „Die siel wat sondig, dié moet sterwe.”

„WIE IS JY WAT TEEN GOD ANTWOORD?”

ROMEINE 9:20

    Sommige mense het die verkeerde begrip dat geregtigheid vereis dat God geen verskil maak nie in die skenking van Sy gunste onder Sy skepsels, en dat as Hy een persoon na ‘n hoë status verhewe, dan, volgens geregtigheid moet Hy vir almal dieselfde doen, tensy dit bewys kan word dat sommige hulle regte verbeur het, in welke geval hulle na ‘n laer status toegeskryf word.

     As hierdie beginsel reg sou wees, sou dit bewys dat God geen reg gehad het om Jesus hoër as die engele te skape, en verder, om Hom verder te verhef na die status van ‘n Goddelike natuur, tensy Hy van voorneme was om vir al die engele en al die mense dieselfde te doen nie. En om hierdie beginsel nog verder te neem, as sommige mense hoogs verhewe sou word, en deelnemers aan die Goddelike natuur gemaak word, moet all mense uiteindelik na dieselfde status verhewe word.

     Nou, hoekom moet ons nie dieselfde beginsel na die uiterste perke dra, en dieselfde wet van opklimming aan die diere en insekte van die skepping  toepas nie?  As ons dit doen kan ons sê dat, aangesien hulle almal God se skepsels is, moet hulle almal uiteindelik die hoogste vlak van die bestaan – die Goddelike natuur – bereik. Hierdie is ‘n duidelike absurditeit , maar net so sinlik soos enige ander afleiding uit hierdie voorgewende beginsel.

     Daar sal miskien niemand wees wat geneig sal wees om hierdie foutiewe opvatting so ver te vat nie. Tog, as dit ‘n beginsel sou wees wat in eenvoudige geregtigheid gebaseer was, hoe kan dit by ‘n mindere doelwit vassteek en nog regverdig wees? En as dit werklik die plan van God was, waar sou die aannemende verskeidenheid in al Sy werke wees? Maar dit is nie God se plan nie.

     Maar die natuur, albei lewend en leweloos, vertoon die heerlikheid en diversiteit van Goddelike mag en wysheid. En soos Dawid skryf in Psa.19:1,  “Die hemele vertel die eer van God, en die uitspansel verkondig die werk van sy hande.” – en dit in wonderbare verskeidenheid en skoonheid – soveel te meer sal Sy verstandige skepping die hoogstaande heerlikheid van Sy mag in al sy verskeidenheid tentoonstel.  Ons kom tot die gevolgtrekking – uit die besliste leering uit die Woord van God, en uit redenasie en van die analogieë van die natuur.

     Dit is baie belangrik dat ons die regte begrip aangaande die geregtigheid moet hê. ‘n Guns moet nooit as ‘n regverdige verdiende vergoeding beskou word nie. ’n Optrede van eenvoudige geregtigheid is geen geleentheid vir spesiale dankbaarheid nie, en is ook nie bewys van liefde nie. God beveel Sy groot liefde aan Sy skepsels in ‘n oneindige trein onverdiende gunste wat hulle liefde en lofprysing as antwoord uitroep.

     God het die reg, as Hy so sou verkies het, om ons Sy skepsels vir net ‘n kort tydjie te gemaak het, self as ons nooit gesondig het nie. Hy het, inderdaad, sommige van Sy laer skepsel so gemaak. Hy kon ons toegelaat het om Sy seëninge vir ‘n kort seisoen te geniet het, en toe, sonder ongeregtigheid, ons sommer uitgewis het. Eintlik, selfs so ‘n kort bestaan sou ‘n guns gewees het. Dit is alleenlik deur Sy guns dat ons eers ‘n bestaan geniet.

     Hoeveel groter guns is die verlossing van die bestaan wat eers deur sonde verbeur is nie?  En verder, dit is deur God se guns dat ons mense is, en nie diere nie. So ook, dit is alleenlik deur God se guns dat engele, deur hulle natuur, effens hoër as die mensdom is. Daarby is dit ook God se guns dat die Here Jesus en Sy Bruid aan die Goddelike natuur deelnemers geword het. Daarom betaam dit al Sy intelligente skepsels om alles wat God aan ons skenk, met dankbaarheid te ontvang.

     Enige ander gees verdien regverdiglik veroordeling, en as dit vrye loop gegee word, sal dit in vernedering en vernietiging eindig. ‘n Mens het geen reg om ‘n engel te wil wees nie, omdat hy nooit na daardie gestalte genooi is nie. So ook het geen engel die reg om ‘n deelnemer aan die Goddelike natuur te wees nie, want dit is nooit aan hom aangebied nie.

Dit was die uitspraak van Satan se trots wat sy vernedering veroorsaak het, en dit sal met sy vernietiging eindig (Jes.14:15).

Luk 14:11  vertel ons  “Want elkeen wat homself verhoog, sal verneder word, en wat homself verneder, sal verhoog word.” Die verheffing sal nie noodwendig na die hoogste gestalte wees nie.

Abraham

     Gedeeltelik as gevolg van valse begrippe oor geregtigheid, en gedeeltelik weens ander oorsake, was die onderwerp van uitverkiesing, soos in die Skrifte geleer, dikwels die fokuspunt van baie twis en misverstand. Min sal ontken dat die Bybel kiesing leer, maar die basis waarop die kiesing of uitverkiesing gebaseer is, is ‘n onderwerp van aansienlike verskil van opinie. Sommige beweer dat dit ‘n arbitrêre, onvoorwaardelike uitverkiesing is, en ander weer dat dit voorwaardelik is. Ons glo dat daar ‘n mate van waarheid in albei standpunte is.

     Van God se kant af is ‘n uitverkiesing die uitvoering van Sy keuse vir ‘n sekere doelwit, amp of voorwaarde. God het verkies dat sekere van Sy skepsels engele moet wees, en dat ander mense moet wees, of diere, voëls, insekte ens. Hy het ook verkies dat sekeres Sy eie Goddelike natuur moet besit.  En alhoewel God, volgens sekere voorwaardes, almal wat tot die Goddelike natuur toegelaat gaan word uitsoek, tog kan dit nie gesê word dat hierdie skepsels dit meer werd is as ander nie. Dit is suiwer uit guns uit dat enige skepsel op enige vlak kan bestaan.

     “So hang dit dan nie af van die een wat wil of van die een wat loop nie, maar van God wat barmhartig is”.  Goedheid of guns. ( Rom 9:16)  Die rede dat God die uitverkorenes uitgenooi het om deel te hê aan die Goddelike natuur is nie net omdat die uitverkorenes beter was as die ander nie, want Hy het die engele, wat nie gesondig het nie, verbygesteek, en sommige van die verlosde sondaars na die Goddelike eerbewyse geroep. God het die reg om met Sy eie te doen wat Hy wil, en Hy verkies om hierdie reg aan te wend vir die volvoering van Sy planne. Omdat alles wat ons besit is dan van Goddelike guns, Rom 9:20,21 

Hath not the potter power
over the clay?

“Maar tog, O mens, wie is jy wat teen God antwoord? Die maaksel kan tog nie vir die maker sê: Waarom het u my so gemaak nie? Of het die pottebakker nie mag oor die klei, om uit dieselfde klomp die een voorwerp tot eer en die ander tot oneer te maak nie?”

     Almal is deur dieselfde Goddelike mag geskape – sommige om ‘n hoër natuur en groter eer te geniet, terwyl die ander ‘n laer natuur en minder eer te besit.

(Jes.45:11,12)  “So sê die HERE, die Heilige van Israel, die Skepper van Israel: Durf julle van My rekenskap vra oor wat gaan gebeur? Durf julle aan My voorskryf oor My kinders en oor die werk van My hande? Ek het die aarde gemaak en die mensdom wat daarop is, het Ek geskep; Ek het met my hande die hemel oopgespan, en Ek het aan al die hemelliggame hulle opdragte gegee.”(Nuwe Vertaling)  

(Jes.45:18) “Want so sê die HERE, wat die hemele geskape het — Hy is God! — wat die aarde geformeer en dit gemaak het — Hy het dit bevestig; Hy het dit nie geskape om woes te wees nie, maar dit geformeer om bewoon te word — Ek is die HERE, en daar is geen ander nie.”

     Niemand het die reg om vir God voor te skryf nie. As Hy die aarde gevestig het, as Hy dit nie tevergeefs geskape het nie, maar dit gemaak het om deur herstelde, volmaakte mense bewoon te word, wie is ons om teen God te antwoord, en te sê dat dit onregverdig is om hulle natuur nie te verander sodat hulle almal deelnemers aan ‘n geestelike natuur, soos die van die engele, of soos Sy eie Goddelike natuur, kan wees, nie?

     Hoeveel meer betaamlik sal dit nie wees nie om na God se Woord te kom en te “vra” aangaande die toekoms, eerder as om te durf  om aan Hom voor te skryf dat Hy ons voorstelle moet uitvoer? Here, weerhou U kinders van verwaande sondes, en laat nie toe dat hulle oor ons heers nie. Ons glo dat geeneen van God se kinders bewustelik aan die Here voorskryf nie, en tog hoe maklik en amper onbewustelik val so baie in hierdie dwaling.

     Die mensdom is, deur die Skepping, God se kinders – die werk van Sy hande, en Sy plan aangaande  hulle is duidelik in Sy Woord geopenbaar.  Paulus skryf dat die eerste man (wie ‘n voorbeeld was van wat die ras sou wees wanneer hulle volmaak is) van die aarde was, aards, en dat sy nageslag - met die uitsondering van die Evangelie Kerk – nog steeds in die opstanding, aards sal wees, menslik, tot die aarde aangepas (I Kor. 15:38,44). 

     Dawid verklaar dat die mensdom ‘n bietjie minder as ‘n hemelse wese gemaak is, en met aansien, eer en heerlikheid ens., gekroon is (Psa.8:4-8). Daar is nog. Petrus, ons Here Jesus, en al die profete van die skepping van die aarde af, verklaar dat die menslike ras na daardie heerlike volmaaktheid herstel gaan word, en sal weer, net soos ons verteenwoordiger Adam gehad het, heerskappy oor die aarde hê  (Hand.3:19-21).

     Dit is hierdie porsie was God besluit het om vir die mensdom te skenk En wat ‘n heerlike porsie!